ماسک های اکسیژن پلاستیکی پزشکی

ماسک های سیلیکونی و لاستیکی

ماسک‌های اکسیژن سیلیکونی و لاستیکی از ماسک‌های پلاستیکی سنگین‌تر هستند. آنها به گونه ای طراحی شده اند که مهر و موم خوبی برای استفاده طولانی مدت توسط هوانوردان، افراد تحقیقاتی پزشکی، اتاقک هایپرباریک و سایر بیمارانی که نیاز به تجویز اکسیژن خالص دارند، مانند مسمومیت با مونوکسید کربن و قربانیان بیماری رفع فشار، فراهم کنند.

دکتر آرتور اچ. بولبولیان اولین ماسک مدرن اکسیژن قابل دوام را که توسط خلبانان جنگ جهانی دوم پوشیده شده و توسط بیمارستان ها استفاده می شد، پیشگام بود.[2] سوپاپ های داخل این ماسک های محکم، جریان گازها را به داخل و خارج از ماسک کنترل می کنند، به طوری که تنفس مجدد گاز بازدم به حداقل می رسد.

بیشتر بخوانید: دستکش مخصوص آشپزی

بیشتر شیلنگ و لوله و تنظیم کننده های اکسیژن شیلنگ ها یا لوله ها یک ماسک اکسیژن را به منبع اکسیژن متصل می کنند. شیلنگ ها از نظر قطر بزرگتر از لوله هستند و می توانند جریان اکسیژن بیشتری را ایجاد کنند.

هنگامی که از شیلنگ استفاده می‌شود، ممکن است طراحی آجدار یا موجدار داشته باشد تا امکان خم شدن شلنگ را فراهم کند و در عین حال از پیچ خوردن و قطع جریان اکسیژن جلوگیری کند.

مقدار اکسیژن تحویلی از مخزن ذخیره به ماسک اکسیژن توسط دریچه ای به نام رگولاتور کنترل می شود.

بیشتر بخوانید: خرید دستکش وینیل بصورت عمده

برخی از انواع ماسک های اکسیژن دارای کیسه تنفسی ساخته شده از پلاستیک یا لاستیک هستند که به ماسک یا شلنگ تامین اکسیژن متصل می شود تا اکسیژن را ذخیره کند تا با استفاده از تنظیم کننده های جریان ثابت ساده، تنفس عمیق بدون اتلاف اکسیژن انجام شود.